23.03 /
Eigenlijk moet ik de zondagen gewoon gebruiken om te schrijven, waar ik over na denk. Over mijn doelen, over mijn dromen. Maar ja, is er werkelijk iemand geïnteresseerd in wat er in mijn hoofd omgaat. Who would care really? Wat is de meerwaarde? Documentatie van een sentient being. Zelf-onderzoek. Hoe wil je het noemen dan? Als het niet poëtisch is dan is er toch niks aan?
Eigenlijk denk ik ook zo over het leven. Als het niet poëtisch is, als het niet romantisch is, als er geen diepere laag in zit, waar de fuck doen we het dan voor?
Op momenten in pijn dwaal ik terug naar het verleden, of misschien is dat wat de pijn veroorzaakt. Het is raar om te denken over het feit dat iedereen die we tegenkomen en iedereen waar we in contact mee komen werkelijk een ander beeld van ons heeft. Niemand heeft een gelijk beeld van ons. Natuurlijk zijn er overlappingen en zijn sommige eigenschappen zo duidelijk, maar de verborgen, kleine dingetjes die ons ons maken, de dingen die niet iedereen opvalt.. welke mensen hebben die dan vast gezet in hun beeld over ons? Dat ik mezelf ken wilt niet zeggen dat de ander mij kent. Wij zien onszelf als volledige, al omvattende, alle emoties al dan niet evenredige, hele mensen. Wat de ander belicht, daar hebben we geen controle over.
En wat als iemand anders het niet eens KAN zien, niet zo diep gaat, niet het vermogen heeft? Ik heb zowat mijn hele leven zwart-wit gedacht en ik toon het naar buiten toe nog steeds omdat het een patroon is wat diepgeworteld zit en het een instinctieve reactie is om de wereld beter proberen te begrijpen. Maar om me bewust te zijn van de veelzijdigheid van dingen, om me bewust te zijn van dat naast wat er uiterlijk getoond wordt er nog een scala aan andere gevoelens zit. Gemengde gevoelens.
Life. Soms denk ik dat ik het door heb, ik alle nuances voel, dat ik het beter voel dan jij dat doet. Wat er achter gesloten deuren gebeurd. Gesloten deuren, kunnen gesloten blijven. Dat zijn de momenten waar pijn wordt ervaren.
Leven is hier om geleefd te worden, niet om zo overdacht te worden. Ik denk dat we veel lessen hebben gekregen om in dit leven te meesteren. Een daarvan is zeker de balans vinden tussen denken en doen. Zou die balans voor iedereen anders zijn? Een van mijn doelen is dat ik meer wil maken, en dan bedoel ik dat niet vanuit ego maar omdat ik weet dat ik vaak verloren raak in het denkproces over wat ik moet doen zonder werkelijk échte stappen te maken. Als ik het denken kan matigen en standvastig door kan gaan met het doen dan zal ik mijn doel bereiken, de meest gezonde balans voor lichaam en geest. Het bidden en werken, iets waar ik vorig weekend op gewezen werd.
Ora et labora
In all modesty
Zie je, het leven is zo mooi.
No excessiveness, zodat niets uit balans raakt.
THE CHARIOT,
we’re on our way.
Have faith.